Εκεί που λες, τέλεια, αποφάσισα, τα έβαλα όλα σε τάξη, ξέρω τι θέλω, ξάφνου, όλα ανατρέπονται. Είναι τότε που το ποτήρι ξεχειλίζει, που σε καταβάλει το άγχος και το μυαλό σου στριφογυρνάει σαν σβούρα χωρίς να μπορεί να βρει ησυχία και τα διαλύεις όλα.  Δε θες να ξέρεις το παρακάτω ή μήπως κάτι σου θυμίζει; Το έντονο άγχος οδηγεί σε φόβο και μεταφράζεται σε κρίση πανικού. Αυτό έπαθα κι εγώ και εξαφανίστηκα. Πήρα ανάσες, ήρθα αντιμέτωπη με τις φοβίες, με έκανα πολλές αγκαλιές, έφτασα το μαχαίρι βαθιά μέσα, ενδοσκόπηση ονομάζεται.  Είμαι πια σε ηλικία που δεν πρέπει να πιέζομαι και να καταπιέζομαι. Χα χα, 50αρισα, βλέπεις και συνεχίζουμε! Είμαι στη φάση που κάνω αυτό που θέλω Εγώ. Κάθε φορά με ρωτάω, θες να το κάνεις; Αν η απάντηση είναι ναι τότε προχωράω, αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε όλα μπαίνουν στον πάγο. Και κάπως έτσι συνεχίζω.... Είμαι ελεύθερη, νιώθω ελεύθερη! Μου πήρε χρόνο να το κατακτήσω και δεν το διαπραγματεύομαι και να σου πω και κάτι, δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

  Μόλις παρέλαβα!  Να ευχαριστήσω από ♥️ με τη σειρά μου, το blog ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ  την Eva Maraki  και φυσικά, τις  Εκδόσεις  Αγγελάκη  για την ευκαιρία που μου δόθηκε να συμμετέχω και γω με ένα διήγημα, βιωματικό και πηγαίο για το  πώς αντιλαμβάνομαι τις ανθρώπινες σχέσεις, με τίτλο: "Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου". Ανυπομονώ να διαβάσω και τις ιστορίες των υπολοίπων συγγραφέων. Συγχαρητήρια σε όλους ‼️

  Μια φορά και έναν καιρό, ήταν τότε που όλα είχαν τελειώσει. Η σχέση μου, η δουλειά μου, τα όνειρά μου. «Έφυγαν» και οι δικοί μου για το μεγάλο ταξίδι! Κοινώς, δεν είχα τίποτα, τα είχα χάσει όλα, ούτε καν την αξιοπρέπειά μου δεν πρόλαβα να σώσω, 7 χρόνια στην Κύπρο.   Μία εσωτερική μάχη μηνών ακολούθησε. Βρισκόμουνα σ’ ένα σταυροδρόμι και έπρεπε να επιλέξω το «σωστό» δρόμο, για άλλη μία φορά. Υπάρχει άραγε σωστό ή λάθος, θα αναρωτηθείς και εσύ. Θα σου πω, λοιπόν, αυτό που με δίδαξε η ζωή. Οτιδήποτε αποφασίζεις εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι το σωστό! Αν έμενα εκεί, στην Κύπρο, την κατά τ’ άλλα πολύ όμορφη χώρα, θα είχα πεθάνει από κατάθλιψη, μοναξιά, από αμφιβολίες και αναπάντητα γιατί. Από την άλλη, όμως, θα είχα μία αξιόλογη και επικερδής δουλειά. Αν, πάλι, αποφάσιζα να φύγω και να γυρίσω στον τόπο μου, θα είχα τους φίλους μου, την οικογένειά μου, αλλά όχι την οικονομική άνεση και την επαγγελματική καριέρα.   Μέχρι που, τελικά, μέτρησα τι μετράει για μένα και έπραξα το σωστ

  Έκλαιγα! Μου έλεγαν, μην κλαις δείχνει αδυναμία. Γέλαγα! Μου έλεγαν σταμάτα, δείχνεις χαζοχαρούμενη. Συμπονούσα! Μου φώναζαν να σταματήσω γιατί, τάχα, με θωρούσαν εύκολο θύμα. Αδιαφόρησα ! Κατηγορήθηκα για ασπλαχνία. Αρνήθηκα! Με αποκάλεσαν τσιγγούνα και μίζερη. Συναίνεσα ! Θέλει να τα έχει καλά με όλους, ψιθύριζαν. Δούλεψα και διαχειρίστηκα! Δεν χαίρεσαι τη ζωή, διατυμπανίζανε. Παραιτήθηκα και άραξα! Πώς ζεις, αναρωτιόντουσαν. Ξέρεις, τελικά, τι κατάλαβα; Ό,τι και αν κάνω, πάντα κάποιος θα έχει να λέει. Οπότε αποφάσισα να κάνω αυτό που γουστάρω, χωρίς να με νοιάζει ο κόσμος! Ελίνα Ματτίου - 03/12/2022

    Χριστούγεννα, η ομορφότερη γιορτή του χρόνου για τους περισσότερους. Λαχταρώ αυτές τις γιορτές σαν 6χρονο παιδί. Ανεμελιά, χαμόγελα, αγκαλιές, παιχνίδια, βόλτες στους στολισμένους δρόμους της λατρεμένης μου πόλης, δώρα να δίνω και να παίρνω. Μυρωδιές να κατακλύζουν το σπίτι μου από μελομακάρονα, κουραμπιέδες και όλα αυτά τα εδέσματα, που έφτιαχνε η μαμά μου και που τώρα, φτιάχνω εγώ ακολουθώντας, κατά γράμμα, τις συνταγές της.   Μύρισαν Χριστούγεννα, τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολισμένα δέντρα κάναν την εμφάνισή τους και δειλά δειλά, άρχισαν τα πολύχρωμα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν σε τρελούς ρυθμούς και να χρωματίζουν κάθε γωνιά της πόλης. Σε έναν κόσμο που βρυχάται, που φοβάται για το αύριο των παιδιών του, που παλεύει με τις καθημερινές δυσκολίες και αντιξοότητες, τα Χριστούγεννα αποτελούν τη γέφυρα του χθες με το αύριο, του παλιού με το νέο, την απομόνωση με την επανένωση, του μίσους με την αγάπη! Είναι, όμως, και η εποχή του απολογισμού, της απαλλαγής, της μπουγάδας, του ξεπλύμ

   Βιάσου , η ζωή δεν περιμένει! Αυτό είναι το μότο της ζωής μου. Έτσι, με δίδαξε η άτιμη. Η ζωή είναι λίγη και λήγει . Δεν έχουμε απεριόριστο χρόνο. Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα από το πρωί που ξυπνάμε.   Ε, λοιπόν, «Έτσι είμαι εγώ και δεν μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω», εγώ και η Ηρώ, ίσως, και εσύ φίλη μου. Έχω έναν δικό μου τρόπο σκέψης, έναν δικό μου συλλογισμό. Θα σου πω κάτι που, πιθανόν, σου φανεί αστείο, ίσως, όμως βρεις και εσύ τον εαυτό σου σε αυτό. Τα περιοδικά, τις εφημερίδες, τα βιβλία, όλα τα διαβάζω πάντα από το τέλος ή τουλάχιστον να ξέρω το τέλος. Με απλά λόγια, Αρχίζω από το Τέλος!   Κάπως έτσι, λειτουργώ με τις σχέσεις μου, τις ερωτικές μόνο. Θέλω εξασφαλίσεις και διασφαλίσεις, τις οποίες εγκρίνει η διαίσθησή μου. Που θα πει ότι εγώ είμαι αυτή που τις φιλτράρω, τις υπέρ αναλύω και αν με πείσουν, τότε, δίνω το « boarding pass ». Ποντάρω πολύ στη διαίσθησή μου. Βλέπεις δεν με έχει διαψεύσει ποτέ!   Βιάσου, η ζωή είναι στιγμές και δεν έχεις ιδέα μέχρι πότε