Γι αυτό σου λέω…είναι μικρή η ζωή!

 

Θα μου πεις εμένα περίμενες να σου το πω; Όχι, βέβαια. Εγώ μια υπενθύμιση κάνω και θα καταλάβεις το γιατί.

Μένω στη Λεμεσό της Κύπρου, εκεί όπου ζει ο έρωτας μου. Ερωτεύτηκα και γω σαν παιδί και μετανάστευσα για να φτιάξω την δικη μου οικογένεια. Να στο πω απλά!Ερωτική μετανάστρια.

Άφησα τα πάντα πίσω μου, φίλους, καριέρα, γονείς και την πόλη που λατρεύω. Την Αθήνα μου. Την Αθήνα της νύχτας όταν οι δρόμοι φωτίζονται σαν σουρουπώνει και γω με το ραδιόφωνο στην τσίτα να διασχίζω την παραλιακή και το θαλασσινό αεράκι  να μου χαϊδεύει το μάγουλο από το μισάνοιχτο παράθυρο.

 

Η Ελμα, η κόρη μου, τα αρχικά του ονόματος μου και του συντρόφου μου, είναι μια υπέροχη 12χρονη. Καστανά μεγάλα μάτια, σγουρά καστανόξανθα μακριά μαλλιά, μα κυρίως, ένα χαμογελαστό κοριτσάκι με ευγενική ψυχή.

Τα ταξίδια είναι το φόρτε μου, λατρεύω τα αεροπλάνα.  Σκέφτομαι μέχρι και σήμερα πως έπρεπε να είχα επιλέξει το επάγγελμα της αεροσυνοδού.

 

Τους άφησα, λοιπόν,για λίγες μέρες. Έπρεπε να επισκεφτώ την πατρίδα μου. Είχα το μνημόσυνο της μαμάς μου και κάποιες οικογενειακές δουλειές. Μεταξύ μας τώρα, ήθελα και κάποιες τονωτικές ενέσεις, να δω τους φίλους μου, να ξεφύγω από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, να ξαναγίνω παιδί, μπας και «ξεγέλασω τον εαυτό μου πως όταν μεγαλώσω θα έχω όλα όσα έχω ονειρευτεί. Απεριόριστα Όνειρα προσπαθώ να εξασφαλισω .

 

Ένα 3ημερο στην Αθήνα εκκωφαντικό.Συναισθήματα χαρμολύπης,συζητήσεις που ξαναζωντανεύουν  αναμνήσεις, όνειρα για το μέλλον, διασκέδαση και καλή παρέα.

Τα χε όλα αυτό το 3ημερο! Μου χε λείψει, όμως και το κοριτσακι μου. Η ζωή μου όλη, ο αέρας που αναπνέω. Μου ζήτησε να της πάρω ένα βιβλίο.

-Μαμά μου λέει στο τηλέφωνο. Θέλω δώρο  από την Αθήνα το βιβλίο της νονάς μου, “Πόση Αλήθεια αντέχεις”.

-Ναι ψυχούλα μου, θα το έχεις.  Κάτι άλλο;

-Όχι Μπιζού μου, έτσι με αποκαλεί η Ελμα. Σ ευχαριστώ πολύ μανούλα. Τόση αλήθεια μπορώ να αντέξω για τώρα.

Κόκκαλο εγώ σου λέω!

Παρασκευή βράδυ στο σπίτι μου με την κόρη και τον άντρα μου αγκαλιά. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Πόσο τους έλειψα! Πόσο μου λείψανε.

Έχω όμως άλλη μια αδυναμία , στον μπαμπά μου. Ήταν, είναι και θα είναι ο άνθρωπος που συζητώ τα πάντα, μα τα πάντα σου λέω..  και τα γκονενικά μου όταν ήμουν ελεύθερη.

 

Του τράβηξα τις φωτογραφίες που ήθελε από το σπίτι του στην Αθήνα για να το βάλει μπρος για  πούλημα.

- Νένα μου, θέλω να το πουλήσω και να έρθω στην Κύπρο κοντά σας, μου λεει.

- Οκ παπάκι μου. Θα τα κανονίσω όλα, μην ανησυχείς για τίποτα.

 

Με τούτα και με τ' άλλα ξενύχτησε η οικογένεια μιας και η 3ημερη εξόρμηση είχε, μάλλον, πολύ ενδιαφέρον ειδικά για την Έλμα μου. Ήθελα, όμως, να πάρω το παπάκι μου τηλέφωνο στη Ρουμανία, να του πω τα νέα μου και ότι όλα οκ. Δεν πρόλαβα η γέρημη γιατί μας πήραν τα μεσάνυχτα.

Δεν πειράζει Ελινα μου, μονολόγησα, Δευτέρα πρωί πρωί που θα χεις την ησυχία σου, θα του τηλεφωνήσεις και θα μιλάτε με τις ώρες.

 

Κατευθήνθηκα προς το δωμάτιο της μικρής,η οποία είχε ξαπλώσει στο κρεβατάκι της κρατώντας σφιχτά το βιβλίο της νονάς της. Σκέπασα τη μικρή μου, τη φίλησα και έσβησα το φως.

 

Έτσι οικογενειακά πέρασε και το Σάββατο. Ξημέρωσε και η Κυριακή, μία ηλιόλουστη Κυριακή .Απολάμβανα τον καφέ συντροφιά με τον υπολογιστή μου….. όταν χτυπάει το τηλέφωνο.

Ήταν η αδερφή μου από Ολλανδία. Μιλούσε ώρα με τον άντρα μου αλλά δεν με εξέπληξε. Το συνηθίζανε.

 

Ξαφνικά , ακούω τη φωνή του.

-Τι κάνεις αγάπη μου, έχεις δουλειά;

-Όχι, καρδιά μου.. εδώ στο κομπιούτερ κάνω δουλίτσα, τίποτα σοβαρό.

Θες από διαίσθηση, θες από ένστικτο  ήξερα ότι κακά μαντάτα κουβαλούσε.

Έρχεται κάθεται δίπλα μου… καρδιά μου, μου λεει, ήταν η Στέφι , Στέφι η αδερφή μου.

Κομπιάζει για λίγο και συνεχίζει, θες λίγο νερό;

Τι έγινε αγάπη μου, του λεω;;;;

Ο μπαμπάς μου; Πέθανε;;;;;;

Και ύστερα δεν θυμάμαι τίποτα ή μάλλον θυμάμαι  την Έλμα μου, τότε που μου τηλεφώνησε στην Αθήνα…..”μανούλα, τόση αλήθεια μπορώ να αντεξω τωρα’.

 

Τόση άντεξα και γω! Σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα σκοτείνιασαν γύρω μου, δρόμοι σκοτεινοί και μετά …..ξύπνησα στο κρεβάτι του νοσοκομείου της Λεμεσού.

Μονολογούσα συνεχώς…… η ζωή είναι μικρή αφού το ξέρεις γιατί δεν μίλησες με το παπάκι σου την Παρασκευή και περίμενες τη Δευτέρα; Γιατί, γιατί, γιατί;;;;

 

Τόση αλήθεια μπορώ να αντέξω για τώρα...και μετά ξαναέπεσα σε λήθαργο….

 

 

Ελίνα Ματτίου- 8/5/2022