Μου Λείπεις....

Ποιος να μου το έλεγε, ότι θα μου λείπεις!

Ξεκινήσαμε για πλάκα, χαλαρά βρε αδερφέ. Μάρτιος ήταν, νομίζω.... και λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, φτάσαμε να γίνουμε αυτοκολλητάκια. Πρέπει, όμως, να υπογραμμίσω πως οι διαφορές μας είναι πολλές. Αλλά, ποιος είναι τέλειος ή, αν το θες, τα ετερώνυμα έλκονται, έτσι δεν λένε;

Εμείς, πάντως, μεταξύ μας  το λέμε ως εξής: "περάσαμε πολλές πίστες".

Είμαι ανυπόμονη, πλημμυρίζεις από υπομονή. Είμαι απόμακρη, είσαι τόσο τρυφερός.

Είμαι δύσπιστη, είσαι τόσο δοτικός, μα..... έχουμε χημεία. Δεν ξέρω πώς, αλλά έχουμε. Συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, βελτιωνόμαστε, εξελισσόμαστε ο ένας μέσα από τον άλλον.

Ζυμωθήκαμε με το πέρασμα των χρόνων, διασταυρωθήκαμε με ανθρώπους και, σίγουρα, χρεωθήκαμε τα λάθη και τα πάθη μας. Και.... κάπου εκεί, εντελώς τυχαία, συναντηθήκαμε...... σαν να μας το φύλαγε η μοίρα. Ξέρω, ξέρω, δεν πιστεύεις στη μοίρα ούτε στο Θεό. Ίσως και να μου σιγοτραγουδήσεις αυτό που λέει η Μαρινέλλα "τίποτα δεν γίνεται τυχαία".

                                                 Ποιος να μου το έλεγε, ότι θα μου λείπεις!

 

Ελίνα Ματτίου-10/9/2022